column Verleiding

Verleiding

Gewoonlijk houd ik er een behoorlijke discipline op na, en dat kost me nauwelijks moeite. Ik eet sober en gezond, ik drink geen alcohol, fiets wat ik kan fietsen, ga op tijd slapen en heb bijna nooit behoefte om uit te gaan. Menigeen zal mij saai vinden, maar ik vind het prima, lekker niks geen overbodig gedoe. Ieder mag het anders doen, ik doe het zo.

Binnen die sobere levensstijl past ook dat ik een enthousiaste broodeter ben. Mijn darmen vragen er gewoon om, maar de oorsprong ervan ligt waarschijnlijk in de jaren dat ik op het internaat zat: als je het warme eten niet lustte moest je stiekem brood pikken en dat was dan zelfs zonder beleg extra lekker.

In oktober liepen we de Zevenheuvelen hike, een mooie pittige tocht. Ik dacht een goede conditie te hebben, maar de dagen erna voelden mijn bovenbenen aan als van gewapend beton. Twee weken later liepen we de Kustmarathon van Zeeland, een fijne flinke tippel. Ik voelde me goed, maar besloot dat er wel een pondje vanaf mocht. Direct radicaal stoppen met snoepen, dat was de beste aanpak; weg met alle overbodige suikers.

Nog geen week later ging ik al voor de bijl. Als je koffie drinkt aan het water in Son en Breugel ben je gewoon knettergek als je er geen stuk MonChoutaart bijneemt. Moet kunnen.

Daags erna zag ik in de supermarkt bij het ‘brood van gisteren’ een witbrood liggen, 50 cent. Witbrood is voor mij verboden terrein; ik eet alleen alle soorten bruin- en roggebrood. Maar soms even niet. Vergoelijkend dacht ik ‘een taartje is erger’ en kocht het tijgerwit. Snel, niemand mocht me ermee zien, fietste ik naar huis, legde het weg omdat het nog lang geen etenstijd was, liep er toch nog een paar keer langs, rook er eens aan, totdat ik dacht ‘even proeven, één sneetje maar’.

Eén sneetje is niks, zeker een sneetje witbrood niet, dat prop je zo in een kapotte vulling. Wat een genot met dikke pindakaas erop, of stroop, of een dik plak oude kaas, of kersenjam, of met roomboter en hagelslag. Dat waren dus al vijf dik beladen dunne sneetjes wit.

Het is niet nodig - en vaak zelfs onwenselijk - om je star en stijf aan je eigen regels te houden. Toegeven aan een onschuldige verleiding is genieten.

Frank van de Poel