Ongeloof om verlies te verwerken

Op verzoek van parochie H. Kruis plaatsen wij maandelijks een bijdrage van telkens een andere auteur, waarin een maatschappelijk thema vanuit kerkelijke optiek aan de orde gesteld wordt. Men kan dan denken aan onderwerpen als de opvang van vluchtelingen, armoede, toenemende polarisatie (ook binnen onze Nuenense gemeenschap). 

Ongeloof om verlies te verwerken

Laatst, op een zondag na Pasen, werd ik weer geconfronteerd met Thomas. U kent hem wel, de ongelovige. Met - wat je zou kunnen aanduiden als - Hollandse nuchterheid kon hij niet geloven dat anderen Jezus hadden gezien. Gelukkig maar! Misschien verwacht u zo’n uitroep niet uit kerkelijke hoek. Maar zijn houding ‘eerst zien, dan geloven’ houdt in dat mensen tijd nodig hebben om iets op zich te laten inwerken. 

Verwerken vergt tijd
De dood van iemand verwerken is een ingrijpend proces, dat je niet zomaar even doet. Vaak weten we ons geen raad met het gemis en kunnen het amper vatten, laat staan een plaats geven. We zijn de weg kwijt, zo voelt het althans. Het duurt meer dan even voor we het verlies begrijpen en wat er met ons zelf gebeurt tijdens het verwerkingsproces. Het heeft tijd nodig voor we zicht krijgen op ons eigen emotionele leven. Misschien klinkt dit als modieuze praat. Maar rouw is van alle tijden, in wezen verandert die niet. Ook de leerlingen van Jezus moesten door het diep dal van rouw. Want denkt u zich eens in: nog maar drie dagen daarvoor stierf Jezus, en op de derde dag is er opeens het nieuwe leven van dezelfde persoon! We kunnen dankbaar zijn dat Thomas afwezig was bij de eerste confrontatie. Zo bewees hij zijn collega-leerlingen een grote dienst door ‘Hollands nuchter’ te blijven. Die nuchterheid gaf hun de gelegenheid om verdieping te brengen in hun grote schrik en rouw. Thomas’ absentie was nodig voor de anderen om echt te kunnen geloven! Zo werd de ongelovige Thomas de beste coach voor rouwverwerking!

Onze jachtige tijd
Naast een lange rouwtijd dwingt onze tijd snel te verwerken. Nou ja, verwerken? Media overstelpen ons met wat er zoal in de wereld gebeurt. In de tijdspanne van één journaal zijn we bijna live aanwezig bij aanslagen zoals bijvoorbeeld onlangs in Moskou of Kaboel, horen en zien we gruwelijke beelden van oorlog en geweld, zijn we vanuit onze stoelen ‘aanwezig’ bij precisiebombardementen. Het is de terreur van het onmiddellijke! We krijgen niet de kans om al die dingen tot ons door te laten dringen en erop te reflecteren. Laat staan dat we het kunnen verwerken, want de dag erna zijn er weer andere verschrikkingen. Het verhaal over Thomas is ons dus niet vreemd. We horen alle dagelijkse ellende en gaan over tot de orde van de dag. We geloven het wel! We hebben ongelovige Thomassen nodig die ons dwingen stil te staan bij ongeloof om zo het proces van verwerken te verdiepen. Ongeloof om verlies te verwerken…

Pastor Hans Vossenaar ofm